اولین صعود به قله دو کلان با دل یار

برای سومین بار بود که با بازآی و تیم کوهنوردی دو کلان میرفتیم ، دو بار قبلی دامنه ی کاهو و دویست متر مانده به قله اکتفا می کردم و تپش قلبم رو با گوش هام می شنیدم،زانوهام ضعف می رفت،رنگ صورتم مثل گچ بود، این بار با اولین قدم خودم رو دست خدا سپردم ، جلوی پنج ،شیش نفری که برای اولین بار همنورد می شدم و یکی از همنوردا سرباز قدیمی بابام بود، ضایع نشم ، به واقع به خودمم قول دادم از فرط خستگی هم تا لب مرگ رفتم برای استراحت نشینم, به اصول کوهنوردی بازآی گوش فرا دهم و عمل کنم :)))  
من فکر میکنم توی لحظه های سخته که قلب آدم حضور خدا رو کاملا با تک تک سلول هاش احساس میکنه، و هو سمیع بصیر , با لطف خدا و همراهی دل یار (محمد علی فردین) به اولین صعود و آرزوم رسیدم .
لحظه ی صعود همه ی خستگی هام, همه ی نفس نفس زدن هام حتی ریز آب عرق پشت مانتوم یادم رفت , توی آسمان بودم , دو تا بال میخواستم برای پریدن و این احساس سبک رهایی 
پی نوشت 1:قله ی دو شاخه یا دو کلان (kalan) با ارتفاع 2100 متر
پی نوشت 2: شاید این یک تعصب باشد ... ولی من باور نمیکنم که انسانی؛ علت صعودش به قله را دیدنِ منظره ی اطراف بیان کند!
هیچ کسی سختی کوهستان را برای دیدنِ یک منظره تحمل نمی‌کند. قله؛ تنها جایی بر کوهستان نیست. قله در قلب و ذهن ما جای دارد . قله ؛ پاره ای از یک رویاست که به حقیقت می پیوندد. و مدرکی مسلم بر این است که زندگیمان بامعناست. قله نشانی از آنست که می‌توانیم باقدرت اراده و توان جسممان ؛ زندگی را به آنچه میخواهیم و آنچه دستانمان قدرت خلق آن رادارند؛ تبدیل کنیم ...
اریک واینمایر ،اولین کوهنورد نابینای صعود کننده به اورست ،کتاب لمس بام دنیا